จิตรกรไส้แห้ง กับ ร่างทรงอิ่มท้อง

ข้าพเจ้าชอบที่จะได้ทำงานศิลปะ
อยากเป็นจิตรกร และได้วาดรูปขายนำเสนอความคิดผ่านภาพวาด

งานที่ทำๆก็ไม่ได้สวยไปกว่าใครในโลกศิลปะที่มีอยู่
หลายแขนงของศิลปะวิชาการต่างๆ
การยึดมั่นในอุดมการณ์ และทัศนคติบางอย่าง
ก็ทำให้ข้าพเจ้าต้องอดทน...

อดทนต่อสภาพความเป็นอยู่ และการดำเนินชีวิตประจำวัน
ใช้เพียงจินตนาการกับประสบการณ์ทั้งหลาย
ถ่ายทอดออกมาเป็นตัวงาน ให้ได้รู้สึกอิ่มตา อิ่มใจ
แต่ไม่อิ่มท้อง...หุหุหุ

กับอีกด้านที่ไม่ได้ชอบแต่ก็จำเป็นต้องทำ
การทำงานที่ไร้ความชอบก็เหมือนการทำตัวเอง
เป็นร่างทรง...มีอีกตัวตนเข้ามาสิงประทับร่าง
เพื่อหาเลี้ยงปากท้อง และแม้ไม่ชอบ
ก็ยังต้องทำ...เพราะถ้าไม่ทำก็ อดตาย

แต่หากเลือกได้...((ซึ่งเลือกไม่ค่อยได้))
หากในโลกนี้ไม่ได้มีเรื่องปัจจัยทางวัตถุมากมาย
หากไม่ต้องขวนขวายตะเกียกตะกายจนเกินพอดี
อย่างเช่นทุกวันนี้ ข้าพเจ้าก็ยังคงเลือกเป็น
จิตกรไส้แห้ง ที่อิ่มใจ อยู่วันยังค่ำแหละ

เราเกิดมาในยุคของการเป็นทาสพวกสวมเสื้อนอก
ทำงานที่ไม่ชอบแทบเป็นแทบตาย
เพียงเพื่อได้เงินมาซื้อของที่เราชอบ
ทุนนิยมที่ไม่มีวันสูญพันธุ์ไปจากโลก
ราคาค่าครองชีพอยู่เหนือศีลธรรมจรรยา
เหนือความรักและความเป็นครอบครัว
มีแต่ผลประโยชน์มาเกี่ยวตลอดเวลา

สยามเมืองยิ้ม...
อีกหน่อยจะให้ใครยิ้มต้องจ่ายตังค์ก่อนอย่างแน่

- -"