บางที ความรักอาจเป็นแค่

ทุกอย่างที่เกิดจากความรัก แล้วก็แปรเปลี่ยนเป็นความอดทนอดกลั้น จนถึงจุดหนึ่งที่ต่างฝ่ายต่างเริ่มมองกลับเข้าหาตัวเอง ทุกสิ่งก็กลายเป็นความเห็นแก่ตัว จนกว่าจะเริ่มรู้สึกถึงการสูญเสีย เมื่อนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็มักจะสายไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็มักจะช้าเกินไป...เสมอๆ

บางครั้งความเสียหายเกิดขึ้นกับคนอันเป็นที่รัก บางครั้งเกิดความเสียหายกับตัวเราเอง แต่ไม่ว่าจะเกิดในรูปแบบใด ความเสียหายไม่เคยทำให้ใครรู้สึกดี เพราะความทุกข์ที่เกิดตามมามักรุนแรงและเลวร้ายจนยากจะรับไหว...จนเกินจะทนได้...จนหมดสิ้นซึ่งสิ่งที่สวยงามในความคิดและจิตใจ...แล้วทุกอย่างก็ดำดิ่งลงสู่หุบเหวแห่งไฟนรก เผาผลาญกลืนกินจิตใจอันโสมม และอยู่เยี่ยงนั้นยาวนาน จนกว่าเราจะฉุดตัวเราเองขึ้นมาได้...เพราะคงไม่มีใครไม่ว่าโลกนี้หรือโลกไหน ที่จะมาช่วยเราไว้จริงๆสักคน...สัญชาตญาณการเอาตัวรอดบางครั้งก็คาบเกี่ยวกับความรู้สึกเห็นแก่ตัวจนยากจะแยกแยะได้

บางที ความรักอาจเป็นแค่
สารเคมีในร่างกายที่หลั่งออกมามากเกินพอดี บวกกับ จินตนาการที่มีมากเกินไป
เพียงแค่นั้นก็เป็นได้