...หากชีวิตฉันทั้งชีวิต อยู่ในสมุดบันทึกเล่มนี้
หน้ากระดาษที่มี ไม่รู้จะพอเขียนหรือไม่
และทุกหน้าที่ถูกบันทึกลงไป
ก็ใช่ว่าจะมีใครเข้าใจทุกถ้อยคำ
หนึ่งในหลายประโยค ที่อยู่ในบันทึกเล่มเก่าหน้าปกสีน้ำตาลแก่ กับหน้ากระดาษสีครีมนวลตาฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนซื้อมันมาแต่ใครคนนึงให้ฉันมาฉันจำได้ว่าตอนเห็นมันครั้งแรก ฉันก็ชอบมันในทันทีด้วยขนาดรูปเล่มครึ่งนึงของกระดาษ A4หนา และเย็บสันปกอย่างดีภายในมีภาพประกอบสีน้ำพิมพ์สีอยู่เป็นระยะๆพร้อมสายคั่นหน้ากระดาษเป็นริบบิ้นสีแดงตัดปลายเฉียงที่หน้าปกมีตัวอักษรสีดำเขียนว่าWrite in the book
ตอนที่ฉันได้มาฉันพกพามันไปไหนต่อไหนตลอดเวลาบันทึกทุกสิ่งที่สนใจ ทุกถ้อยคำที่มีความหมายใส่ลงไปในนั้น...แต่แล้ววันนึงฉันก็วางมันลงไม่ใช่เพราะฉันมีสมุดบันทึกเล่มใหม่และหน้ากระดาษก็ยังไม่เต็ม...
แต่ทุกหน้าที่เหลือของสมุดเล่มนี้มันจำต้องว่างเปล่าลง เพราะสิ่งที่ฉันสนใจเพราะทุกถ้อยคำที่มีความหมาย หายไปจากชีวิตฉันมันจึงจำเป็นต้องหยุดลงตรงหน้ากระดาษเพียงครึ่งเล่ม
มันทำให้ฉันรู้ว่า...ฉันไม่จำเป็นต้องคาดเดาหรอกว่ามันจะพอเขียนหรือไม่...เพราะเมื่อสิ่งที่มีความหมายหายไปจากชีวิต ทุกอย่างก็ว่างเปล่าตลอดไปสำหรับบันทึกเล่มนั้น...
แล้วฉันก็ได้เจอสมุดอีกเล่ม หน้าปกแข็งสีขาวลายจุดดำที่บางกว่าเล่มเดิม...มีอักษรเขียนไว้ที่ปกว่าบันทึกชีวิตหมา หมาฉันเริ่มบันทึกถึงอะไรบางอย่างที่ขาดหายไปในสมุดเล่มนี้แทนเล่มเดิมเยื้ยงคำบนหน้าปก...จนหมดทุกหน้ากระดาษ
มันกลายเป็นว่า ประโยคที่บันทึกในเล่มก่อน กลับมามีความหมายในเล่มใหม่ เพราะ ชีวิตหมา หมา ของฉันตั้งแต่บางสิ่งขาดหายไป...มันบันทึกไม่เคยเพียงพอเลย
ใครจะไปเชื่อว่า สมุดแต่ล่ะเล่ม จะมีตัวตนของความรู้สึกเฉพาะตัวได้ขนาดนี้
บ่นอะไรวะเนี้ย...ช่างเหอะ...
ก็แค่ชีวิตหมา หมา ของหุ่นเชิดเก่าๆตัวนึง...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น