ความจริง

ความเป็นจริงในชีวิตบางครั้งมันดูเพี้ยน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนผิดเพี้ยนไปจากที่หวังผิดเพี้ยนไปจากที่ฝัน สีผิดเพี้ยนรูปทรงผิดเพี้ยน ทุกอย่างเพี้ยนไปหมด

แต่นั่นล่ะ เสน่ห์ของมันเสน่ห์ของความเป็นจริง ไม่ต้องมีอะไรมาแต่งเติมไม่ต้องพยายาม ทำให้มันดีเลิศความเป็นจริง ดำเนินไปในรูปแบบของมันเองอย่างที่มันเป็น...

แล้วทำไมจะต้องพยายามยอมรับมัน ในเมื่อจริงๆยอมรับมันได้อยู่แล้วความเป็นจริงอาจดูรุนแรง เจ็บปวดเกินกว่าจะรับได้แต่ไม่ใช่เลย...ความจริงเป็นสิ่งที่ยอมรับง่ายที่สุดในโลกถ้าเราไม่ปิดกั้นตัวเราเองที่จะรับ...ถ้าเพียงแค่เรา เปิดใจรับมันแค่เสี้ยว วินาที

ความเป็นจริง ทำให้เราเป็นอิสระอิสระจาก สิ่งเพ้อฝัน จากสิ่งที่เราสมมุติขึ้นอิสระจากทุกสิ่ง...

มันเป็นยาใส่แผลชั้นเลิศของทุกอย่าง ที่แม้จะเจ็บปวดในตอนที่เริ่มต้นทาแผลแต่มันทำให้ แผลไม่เรื้อรัง และหายเร็วขึ้น

ยอมรับมันเถอะ...ความเป็นจริง

หากว่าเพียง แค่ปิดกั้น ยังยกได้
อย่าให้กลาย เป็นปิดตาย จากทุกสิ่ง
ใช้ชีวิต ดั่งก้อนหิน ไม่ไหวติง
แล้วทุกสิ่ง จะงอกงาม ได้อย่างไร

เปิดที่กั้น ก้าวเดินออก เผชิญหน้า
แม้นรู้ว่า จะเจ็บปวด อย่าคาดหวัง
ใช้แรงกาย และแรงใจ เป็นพลัง
ลบความหลัง ที่ขังใจ ให้เลื่อนลาง

ทุกชีวิต ต้องก้าวย่าง ไปข้างหน้า
ต้องฟันฝ่า อุปสรรค คณานับ
หากมัวอยู่ แต่จุดเดิม ไร้แรงขับ
แล้วจะจับ สิ่งมุ่งหวัง ได้อย่างไร

สร้างแรงใจ เป็นพลัง ให้กล้าแข็ง
สู้สุดแรง ด้วยพลัง อย่างสร้างสรร
สิ่งดีดี ต้องมีมา เข้าสักวัน
ถึงฝั่งฝัน ด้วยโสภา สถาพร