ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ

ความชอบส่วนตัวอย่างนึงของข้าพเจ้าในการวาดรูป คือ ข้าพเจ้าชอบวาด ดวงตา เกือบทุกรูปของข้าพเจ้าที่วาดมา ในชีวิต มักมีดวงตาอยู่ในภาพเสมอๆ...ทำไมนะเหรอ?

ข้าพเจ้าว่า ดวงตาคนเราเป็นสิ่งที่น่าหลงใหลที่สุด ในร่างกายมนุษย์ ฟังดูเหมือนโรคจิต...แต่มีคำพูดอยู่คำนึงที่ อธิบายได้ค่อนข้างชัดเจนว่า

"ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ"

มันบ่งบอกความนัยได้ว่า หากอยากรับรู้ให้ลึกซึ้ง ถึงตัวตน อารมณ์ความรู้สึก กับใคร ดวงตาบอกได้ ถึง 90 เปอเซ็นต์

(ค่านี้ เจ้าของบล็อคกำหนดเอง ไม่มีใครไปวิจัยหรอกนะ)

เวลาข้าพเจ้าคุยกับใคร ข้าพเจ้าชอบมองตาคนๆนั้น ไม่ใช่แกล้งทำเป็นอยากฟัง...แต่มองเพื่อให้รู้ว่า สิ่งที่เขาพูดนั้น เขาอยากให้เรารับฟังมากแค่ไหน

ข้าพเจ้าไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์ เพราะแค่น้ำเสียง อาจทำให้อารมณ์ผิดเพี้ยนได้ แต่ถ้าได้คุยต่อหน้า...ข้าพเจ้ารับความรู้สึกทางด้านอารมณ์ได้เต็มที่ เมื่อเรารับอารมณ์ความรู้สึกของคนที่เราพูดคุยได้เต็มที่ เราก็ตอบสนองทางอารมณ์กับผู้ที่เราพูดคุยได้อย่างถูกต้อง

หลายคนชอบหลบสายตาเวลาคุยกัน อาจเพราะอะไรหลายอย่าง เขินอาย เก็บงำความลับอะไรบางอย่าง หรือแม้กระทั่งกำลังโกหก

มันไม่มีความจำเป็นเลยที่ต้องทำแบบนั้น แค่เราเปิดใจพูด แม้เรื่องๆนั้นจะผิดพลาดใหญ่หลวง แต่ความจริงใจที่แสดงออกมาผ่านทางสายตานั้น อาจทำให้คนอื่นรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เราสำนึกในความผิดพลาดนั้น

เปิดใจ ผ่านดวงตา กันนะ
คนรักกันพูดคุยกัน มองตากันนะ
ไม่เข้าใจกัน ปรับความเข้าใจกัน มองตากันนะ
มองให้ลึกผ่านเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ...
จะได้เข้าใจกันด้วยใจ...ไม่ใช่แค่คำพูดที่ผ่านลิ้นออกมา