๑.หุ่นเชิดแห่งโรงละครโลก

พยายามจะเข้าใจตัวเองไปถึงสาเหตุอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ตัวฉันเป็นฉัน...และพฤติกรรมหลายอย่างที่ฉันมีความขัดแย้งหลายอย่างในตัวเองเช่นสิ่งที่ชอบทำ กับสิ่งที่ทำอยู่สิ่งที่กำลังคิดในขณะที่ กำลังปฏิบัติงานอย่างอื่นอยู่ มันทำให้ตัวเองไม่มีสมาธิเอาซะเลย

แล้วปัญหามันก็เกิดขึ้นตรงที่ว่า...ใครหลายคนพยายามที่จะเข้าใจในตัวฉันแทนฉันเองแต่ในเมื่อตัวฉันเองก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้แล้วจะมาพยายามเข้าใจฉันทำไมพยายามตัดสินพิพากษาฉันทำไม...คิดว่านี่เป็นเกมส์เหรอ ชอบทำให้ชีวิตเหมือนเกมส์เหรอ

หลังจากที่พินิจพิจารณาตัวเองในระดับนึงก็มาตระหนักว่า...ไม่มีใครเข้าใจในความเป็นฉันได้หรอกเพราะฉันก็ยังไม่สามารถ...หลายๆอย่างที่ฉันพูดและแสดงออกต่อผู้คนรอบข้าง เพื่อนฝูง หรือคนรู้จักสรุปสุดท้ายแล้ว ไม่มีใครเข้าใจจริงๆว่าฉันเป็นอะไร คิดอะไร หรือจะทำอะไร ไม่ใช่ว่าต้องการคนเข้าใจ...แต่ตรงกันข้าม...ไม่อยากให้ใครมาเข้าใจ มันเหนื่อยนะ...กับการพยายามเข้าใจใครบางคนอย่างฉัน...

ประโยคคำพูด วิธีการคิดการเขียนไม่ได้หมายความว่า...ฉันต้องเป็นแบบนั้นการรับรู้ถึงสิ่งที่ฉันพร่ำบันทึกไม่ได้หมายความว่า...รู้จักตัวตนของฉัน
อย่าพยายามอ่านฉัน...อย่าพยายามวิเคราะห์ฉัน...เพราะวันนึง...ในท้ายที่สุดฉันก็ต้องหายไป...และความทรงจำที่มีถึงฉันก็จะค่อยๆลดลงจนไม่เหลืออะไรเลย ในที่สุด...ให้ฉันเป็นอะไรก็ได้...เพราะนั่นไม่ได้หมายความว่าฉันสูญเสียความเป็นตัวเองไปแต่ฉันก็พร้อมจะเป็นให้...เป็นหุ่นเชิด ในโรงละครโรงใหญ่ที่ชื่อว่า โลก ให้

เอาซิ ใส่บทบาทให้ฉัน...
เอาซิ เชิดฉันไปในแบบที่ต้องการ...
เอาซิ คิดแทนฉัน...
เอาซิ ตอบคำถามที่เป็นของฉันแทนตัวฉัน...

เชิญ...