๒.หุ่นเชิดที่คนบนฟ้าไม่สนใจ

อยากเขียนอยากบอกทุกรายละเอียดความเป็นตัวฉัน แต่ทุกครั้งที่คิดเริ่มจะเขียนนั้น รายละเอียดของตัวฉันก็ค่อยๆจางหายไปทุกที

อยากเล่าทุกความเป็นไป...ทุกย่างก้าวที่เดินบนเส้นทางของฉันแต่ทุกครั้งที่อยากบอกใคร ก็เหมือนว่าทุกคนรอบกายจะหายไปกันหมด หรืออาจเป็นเพราะตัวฉันที่หลบลี้หนีหน้าใครต่อใครไปเอง

ก็เพราะตอนนี้ตัวฉันเองรู้สึกสับสน กับชีวิตของตัวเองมากมายในทุกเรื่อง ทุกอย่าง กลายเป็นหุ่นเชิดแห่งโรงละครโลกที่ถูกทิ้งไว้ในกล่องเก็บของ ภายในโรงละครโรงใหญ่แห่งนี้

อยากเดินได้ด้วยตัวเอง มีชีวิตจิตใจและหัวใจที่แข็งแกร่ง แต่ตอนนี้ ไร้เรี่ยวแรง นั่งนิ่งในความคิด วกวนของตัวเอง ในความฟุ้งซ่านของตัวเอง อยู่หลังโรงละครโลกที่ไม่มีใครสนใจ ก็ฉันเป็นแค่ หุ่นเชิดแห่งโรงละครโลกตัวเก่าที่เริ่มผุพังไปตามกาลเวลา...ก็เป็นได้แค่นั้น...

หุ่นเชิด...ของคนบนฟ้า ที่ตอนนี้เขาไม่สนใจฉันอีกแล้ว