ฤดูฝน

ยามสายฝน ลงปรายโปรย โรยร่วงมา
ประหนึ่งว่า หยดน้ำตา ฉันรินใหล
เสียงหยาดฝน กระทบร้าว ถึงทรวงใน
ให้สั่นไหว โหยและหา อุราตรอม

ฝนยามเช้า ดูช่างเหงา แลเศร้าจิต
ให้นึกคิด ถึงคนไกล ใจห่วงหา
กลัวคนดี ที่อยู่ไกล และห่างตา
จะร้างลา หายห่างไป มิใยดี

ฝนยามบ่าย ดับไอร้อน เพียงผ่อนตัว
แต่ในขั่ว หัวใจหม่น ฤทัยหมอง
มองรอบกาย ไร้เธออยู่ ให้สมปอง
ไร้ทำนอง รักขับขาน ให้ชื่นใจ

ฝนยามค่ำ ซ้ำลมพัด กัดฟันหนาว
มิเห็นจันทร์ ดาราพราว ที่ส่องแสง
ความมืดมิด ปกคลุมใจ จนอ่อนแรง
พาใจแล้ง แห้งระโรย ระรินลาน

หรือฟ้ารู้ ว่าฉันอยู่ เพียงดายเดียว
ให้ฝนหลั่ง ลงมาเหลียว แลมองหา
ร้องไห้แทน ที่ตัวฉัน เหงาอุรา
ร่ายฝนมา ช่วยโลมล้าง ให้รื่นใจ

สายฝนพรำ ทำให้คิด ถวิลหา
ถ้อยคำพา ทำนองกลอน ร่อนขับขาน
ให้เสียงใจ ดังถึงสรวง ชั้นวิมาน
ไปบอกเล่า และกล่าวขาน ให้ถึงเธอ