ฤดูร้อน

ฤดูร้อน แล้งทั้งกาย และใจจิต
แสงอาทิตย์ สาดส่อง หามองเห็น
ความเงียบเหงา ความเดียวดาย ช่างคล้ายเป็น
เปรียบดังเช่น ความรักแล้ง แห้งเฉาตาย

เสียงนกร้อง ก้องฟ้ากู่ ดูสดใส
แต่ดวงใจ กลับห่อเหี่ยว เพราะเปลี่ยวเหงา
วันคืนผ่าน เปลี่ยนพ้นไป ใจยังเศร้า
ให้แผดเผา ฤทัยหมอง ต้องเดียวดาย

หากตอนนี้ ได้มีเธอ เคียงคู่คิด
แนบดวงจิต ชิดใกล้ ไม่ห่างหาย
คงเหมือนดั่ง สายธารโถม ชโลมใจ
ดุจฟ้าใหม่ ดูสดใส สว่างตา

แต่แม้นมอง ไปหนใด ไร้คนรัก
ให้ประจักษ์ แก่ฤทัย คลายหมองเศร้า
อยู่แค่เพียง แค่ตัวเรา เราและเรา
ให้เงียบเหงา เฉาตาย ใต้ฟ้าเอย