กลอนปลายฝนต้นหนาว

เริ่มเข้าสู่ ปลายหน้าฝน ต้นหน้าหนาว
ก็ถึงคราว ฤดูกาล ผ่านผันเปลี่ยน
ความเจ็บปวด ที่รวดร้าว ก็หมุนเวียน
เริ่มสับเปลี่ยน สู่กาลหลัง ครั้งผ่านมา

ในหน้าหนาว ฤดูหนึ่ง ของปีนั้น
ที่ตัวฉัน ไม่มีเธอ กอดรับหนาว
นั่งมองฟ้า ที่โปร่งปลอด นอนนับดาว
นึกถึงคราว ครั้งยังคง อยู่ข้างเธอ

แต่หนาวนี้ หนาวที่สี่ ที่เธอจาก
หนาวที่พราก ตัวเธอไป ไกลห่างฉัน
เริ่มไม่ชอบ พิศมัย ในหนาวนั้น
เพราะว่ามัน เป็นฤดู ที่คู่เมิน

ใครมีรัก ในหนาวนี้ ขอรักษา
อย่านำพา ซึ่งสิ่งหมอง ให้ต้องเหงา
อย่าให้หนาว มาพัดพราก ให้หมองเศร้า
จงดูแล คำว่า'เรา' ให้เนิ่นนาน

เพราะเวลา กอดตัวเอง กับความหนาว
มันช่างเศร้า มันช่างเหงา ในดวงจิต
มันช่างดู รอบกายหม่น ให้นอนคิด
ว่าชีวิต ที่ไร้คู่ ดูเดียวดาย

ใครมีรัก จงรักษา อย่าเมินหมาง
จนถึงทาง ที่รักร้าว เกินประสาน
เมื่อไม่มี คนให้รัก อยู่เนิ่นนาน
อาจจะพาล กลายเป็นคน ที่ชินชา

ฉันก็เป็น ที่เริ่มชิน กับความเหงา
อยู่คนเดียว แบบเปลี่ยวเปล่า ไม่หวั่นไหว
วันๆบ่น ถึงแต่คน ที่จากไป
แต่ไม่ใช่ ว่ายังคอย ให้หวนมา

เพียงฤดู วนมาถึง อีกหนึ่งหนาว
จึงบ่นพูด ถึงความร้าว และย้ำไว้
พูดถึงสิ่ง ที่ฉันดู แลมิได้
จนความรัก ต้องจากไป ไกลสุดตา