ห่วง

เคยรู้สึกเหมือนอยู่ๆก็กลายเป็นคนที่เข้าไปแทรกอยู่ในชีวิตใครโดยไม่ตั้งใจไหม เวลานั่งทบทวนแล้วนึกขึ้นได้ว่า เขาก็มีชีวิตและอยู่ของเขาดีๆ แล้วเราจะเข้าไปยุ่มย่าม เจ้ากี้เจ้าการเขาทำไม แม้คำตอบที่ตัวเองได้คือ ก็เรารู้สึกเป็นห่วง ห่วงใย ชอบ รักใคร่ ผูกพัน หรืออะไรก็ตามแต่ มันก็เกิดคำถามขึ้นตามมาอีกว่า เรามีสิทธิ์อะไรในชีวิตเขา ตัวของเขาเอง สิทธิ์ของเขา เขาจะกระทำย่ำยีตัวเขาเองยังไงมันก็เรื่องของเขา ทำไมเราต้องเข้าไปยุ่ง ให้เขาตอกกลับมาว่า สอ ใส่ เกือก อะไรกับชีวิตกู อย่างนั้นเหรอ


แต่จริงๆแล้วถ้าเขาจะเข้าใจบ้าง หรือพยายามเข้าใจบ้าง ถึงความรู้สึกห่วงใยที่เรามี เขาคงไม่คิดแบบนั้น จริงไหม...มันทำให้พาลนึกไปว่า ความรัก ความห่วงใย ก็ยังจำเป็นต้องถูกที่ถูกเวลา ไม่อย่างนั้นก็กลายเป็นเรื่องน่ารำคาญสำหรับเขาไปซะฉิบ


แล้วจะทำอย่างไรดี...อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ แบบชื่อเพลงน่ะเหรอ จะดูเป็น พระเอก นางเอก มากไปหรือเปล่า ก็ในเมื่อคนเราได้รู้จัก ได้รับรู้ความเป็นไปของกันและกัน คงไม่มีใครอยากให้ใครหลงทาง หรือตกเหวตาย โดยที่เราไม่คิดช่วยเหลือเลยหรอกจริงไหม


ฉันเคยอ่านนิยายอยู่เรื่องนึง เป็นเรื่องของฝาแฝดที่ใช่ชีวิตอยู่ร่วมกันประหนึ่งเป็นคนๆเดียวกัน ตั้งแต่เด็กยันโต ผลัดกันออกไปข้างนอกคนละวัน เจอใคร พบเหตุการณ์อะไรก็จะกลับมาเล่าให้อีกคนฟัง เพื่อวันต่อไป เป็นเช่นนี้เรื่อยมา จนแฝดผู้น้อง พบรักกับหญิงสาวคนหนึ่ง ทำให้ทุกอย่างที่เคยเป็นมาของแฝดคู่นี้สั่นคลอน เมื่อคนหนึ่งอยากมีชีวิตของตัวเองขึ้นมา


ทั้งสองเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นๆ เพราะความอยากมีตัวตน จนไม่ได้นึกถึงวันเก่าก่อนที่ต่างฝ่ายต่างดูแลกันและกัน ดำเนินชีวิตเหมือนเป็นคนๆเดียวกัน จนแฝดผู้พี่เอ่ยถามคำถามขึ้นมาว่า

"ถ้าฉันกำลังจะตกหน้าผา ในขณะที่คนรักของนายก็เช่นกัน
และนายก็มีกำลังพอที่จะช่วยได้เพียงคนเดียว นายจะช่วยใคร"

แฝดผู้น้องได้แต่นิ่งเงียบและปล่อยให้คำถามนี้ผ่านพ้นไป ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเองอย่างใจต้องการ แต่เมื่อความรักของแฝดผู้น้องเดินทางมาถึงจุดแตกหัก เขากับคนรักไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อีกต่อไป ความผิดหวังทำให้แฝดน้องคิดฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้ง คนที่ช่วยเขาไว้ได้คือ แฝดพี่ของเขา จะด้วยลางสังหรร์หรือความผูกพันระหว่างฝาแฝด หรือปาฏิหาริย์ก็ตาม แฝดพี่จะรับรู้ถึงความไม่ปรกติของอีกฝ่ายที่เกิดขึ้นแม้ตัวจะอยู่ห่างกัน จนวันหนึ่งแฝดผู้น้องก็เริ่มคิดทบทวนถึงทุกสิ่งที่ผ่านมาตั้งแต่เข้าจำความได้ เขากับพี่ชายฝาแฝดไม่เคยห่างจากกันเลย แม้กระทั้งตอนนี้ตอนที่ตัวเขากับพี่ชายต่างดำเนินชีวิตในรูปแบบของตนแล้ว แต่ทุกครั้งที่เกิดเรื่องหรือมีปัญหา คนสุดท้ายที่มาถึงในนาทีสุดท้ายของการจบปัญหาแบบโง่ๆ คือ พี่ชายฝาแฝดของเขาทุกครั้ง ความห่วงใย และผูกพันตรงนี้ไม่มีวันลบเลือนออกไปได้ไม่ว่าคนทั้งสองจะห่างไกลกันแค่ไหน...แฝดผู้น้องคิดได้แบบนั้น น้ำตาก็ใหลอาบแก้ม เขาเดินทางกลับไปหาพี่ชายฝาแฝด และตอบคำถามที่ค้างคามานานแสนนานที่ว่า

"ถ้าฉันกำลังจะตกหน้าผา
ในขณะที่คนรักของนายก็เช่นกัน
และนายก็มีกำลังพอที่จะช่วยได้เพียงคนเดียวนายจะช่วยใคร"


"ฉันจะช่วยคนที่ฉันรักขึ้นมาจากปากเหว
แล้วฉันจะกระโดดตามนายลงไป"

จากเรื่องนี้ฉันมองว่า คนเรานั้นยังไงก็ยังอยากมีชีวิตที่เป็นในแบบของตัวเอง และบางครั้งมันทำให้การคำนึงถึงผู้ที่คอยห่วงใยตัวเราจริงๆลดลง ต่อเมื่อเขาได้เห็นได้พบเจอเข้ากับตัวจึงรู้ว่าอะไรเป็นอะไร และเริ่มสูญเสียอะไรไป แต่บางครั้งก็อาจสายเกินแก้ไปแล้ว


เหลียวมองความรู้สึกของคนที่เป็นห่วงใยเราจริงๆบ้างนะ อย่าปล่อยให้เขารู้สึกอ้างว้างจากการกระทำตามใจตัวเราเองมากจนเกินพอดี เพราะเมื่อความผิดพลาดเกิดขึ้น ความเสียหายมักจะดูทวีคูณเสมอๆ