เวลาที่เรารู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนอยู่คนเดียวในโลก...การได้แชร์ความรู้สึกกับใครสักคนคงเป็นเรื่องดีที่สุด...ที่พอจะทำให้เราก้าวข้ามผ่านช่วงเวลาที่โดดเดี่ยวนั้นได้
การที่ความรู้สึกของเราได้มีคนรับรู้และใครคนนั้น...ซึ่งอาจกำลังรู้สึกเหมือนเราหรือเคยรู้สึกเหมือนเรา เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นคงเป็นความรู้สึกที่ดีที่ทำให้เราได้รับรู้ว่าเราไม่เคยโดดเดี่ยว...
หากเป็นเช่นนั้น...ความโดดเดี่ยวก็ไม่มีในโลก
ดังนั้น จริงๆแล้วเราไม่ได้ไร้ตัวตนแต่ก็เป็นตัวเราเองอีกนั่นแหละที่หลบลี้หนีหน้าใครต่อใครรวมถึงหนีตัวเองด้วย...แล้วเราจะหนีตัวเราเองพ้นได้ยังงัย คำตอบคือไม่มีทาง...
แต่ถึงแม้การแชร์ความรู้สึกจะไม่สามารถทำให้ใครรับรู้และเข้าถึงความเป็นตัวเราได้...
อย่างน้อยๆ ใครคนนั้น ก็ถือว่าเคยหันมาเหลียวมอง ความรู้สึกของเราแล้ว มันก็ยังดีกว่า...ไม่มีแม้ใครสักคนที่จะชำเลืองหรือเหลียวมอง ความรู้สึกของเราเลย
การแชร์ความรู้สึก...
อืมม...มันทำให้ฉันยิ้มได้ที่ได้แชร์ความรู้สึกแม้ว่ายังคงเหมือนอยู่คนเดียวในโลกความเป็นจริง
การแชร์ความรู้สึก...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
1 ความคิดเห็น:
แบ่งมาเถอะค่ะ..ความรู้สึกที่มี ไม่ว่าจะเป็นทุกข์หรือสุข หนูยินดีที่จะร่วมรับรู้และรู้สึกไปกับความรู้สึกนั้นๆที่พี่แจ็คตั้งใจแบ่งมา อย่างน้อยๆก็ยังดีที่ยังมีคนที่เค้าคิดว่าเราสามารถแบ่งเบาความรู้สึกของเขาไว้โดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากเกินความจำเป็น
ปล.รับมันไว้แล้วใส่ใจกับความรู้สึกนั้นๆเป็นพอ
แสดงความคิดเห็น