๑๗.หุ่นเชิดในโลกความจริงเสมือน

มานั่งนึกๆดูว่า ยิ่งเรียนรู้ปรัชญามากเท่าไหร่ซึมซับมันมากเท่าไหร่...ยิ่งเหมือนไม่รู้อะไรเลย ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องในอุดมคติไปหมด

มองทุกอย่าง...แปลกตาไปหมด ต้นไม้ ไม่เป็นต้นไม้อีกต่อไป แต่กลายป็นอย่างอื่น ผู้คนรอบข้าง กลายเป็นคนแปลกหน้าไปหมด ความจริง ความไม่จริง กลายเป็นเรื่องเดียวกัน

รู้แต่เพียง ตัวเองมีตัวตนอยู่จริง ณ ที่ที่ตัวเองอยู่ แต่ก็รู้สึกไร้ตัวตน เมื่อก้าวผ่านไปอีกโลกนึง โลกแห่งความจริงเสมือน...ที่สร้าง อุปทานทางสายตาทุกอย่างเป็นจริง แต่จับต้องไม่ได้...ก้าวข้ามไปไม่ได้...เหมือนทุกอย่างเป็นแค่ภาพลวงตา

มันเหมือนทำให้ตัวเราเองสร้างอีกตัวตนขึ้นมาเพราะ สภาวะที่ยอมรับตัวเองไม่ได้ หรือเกลียดตัวเอง...ในโลกแห่งความจริง ทำให้เดินหลงเข้าไปสิงอยู่ในโลกที่ไม่มีวันอยู่ได้จริง

เหมือนเวลานั่งส่องกระจกเราเห็นภาพตัวเราเอง ในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความจริง ขวาเป็นซ้าย ซ้ายเป็นขวา กลับด้านกันไปหมด แต่เราก็ยังเชื่อว่ามันเป็นจริง...คนในกระจกเป็นเราจริงๆ

แต่กลับไม่ใช่...สภาวะความเป็นอื่น นี้น่าสับสน และอาจ ยากเกินกว่าจะเข้าใจ สำหรับใครบางคนรวมทั้งตัวฉันเอง...ทำไมคนเราต้องสร้างอีกตัวตนเพื่อปกปิดตัวตนจริงๆของเราด้วย...

มันทำให้ฉัน กลายเป็นใคร ที่ไม่ใช่ฉัน...