ใครหลายคนรักแล้ว แรกเริ่ม ก็มีแรงผลักดันให้ทำอะไรต่อมิอะไรมากมาย จนดูเหมือนทุกสิ่งที่ทำ แค่ เธอ กับ ฉัน เท่านั้น
แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไป แรงผลักดันต่างๆนั้นก็ลดน้อยถอยลง เหมือนมีแรงต้านอย่างอื่น มาทำให้เราต้องกระเด้งกระดอนไปที่อื่น จนลืมว่ามี เธอ...
พอนานวันเข้า แรงผลักดันก็กลายเป็นแรงเฉื่อย เฉยชา ใส่กัน ไม่กระตือลือร้นที่จะรักกันเหมือนแรกเริ่มปล่อยให้ความรัก ดำเนินไปตาม ยถากรรม
ล่วงเลยไป จนแรงเฉื่อย หมดลง แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดนิ่ง ทั้งความรัก ความเอาใจใส่ อย่างที่คนรักควรจะทำเมื่อแรงหมดลง ทุกสิ่งก็จบลง...ไปด้วย
หากข้าพเจ้าจะเปรียบ ความรักเหมือนการปั่นจักรยาน...จะผิดมั้ย ที่บางครั้ง ทางที่เราปั่นไป มีทั้งทางขึ้นที่สูงชันและทางลง ที่ลาดชัน...
เมื่อต้องปั่นขึ้นทางที่สูงชัน แรกเริ่ม ดั้นด้นปั่นอย่างไม่ลดละ เพื่อขึ้นไปให้ถึงจุดหมาย พอถึงจุดหมาย แรงที่ใช้ปั่นก็แผ่วลงจนราบเรียบ...ไม่ต้องพยายามมากนัก แต่ยังต้องปั่นเพื่อเดินหน้าแต่พอนานเข้า ทุกสิ่งเหมือนทางลงที่ลาดชัน ไม่ต้องปั่น มีแต่คอยเบรคเพื่อชลอ จนบางทีหยุดนิ่ง หรือบางคน ปล่อยให้มันดิ่งลงเร็วเกินกว่าจะควบคุมได้ สุดท้าย ก็...หยุดไม่อยู่
ความรัก...ควรมีแรงผลักดันด้านอารมณ์อยู่เนืองๆเพราะมันทำให้เรารู้ว่า เราควรดำเนินความรักไปอย่างไรไม่ใช่ ปล่อยให้มันกลายเป็นแรงเฉื่อย ที่สุดท้ายหมดลงอย่างที่ไม่ควรจะเป็น...
วันที่บอกรักครั้งแรก...จำได้มั้ยว่า เลือดสูบฉีดเข้าออกที่หัวใจแรงขนาดไหนจำมันไว้ซิ...อย่าให้ความเฉยชา กลายเป็นสิ่งอุดตันเส้นเลือดที่หล่อเลี้ยงหัวใจจนทำให้มันหยุดเต้น...
สองเป็นหนึ่ง เฝ้าอิงแอบ แนบชิดใกล้
ใจสองใจ ต่างที่ ต่างทางมา
ความรู้สึก อารมณ์รัก นั้นบางเปราะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น