๑๑.หุ่นเชิด กับ หัสนาฏกรรม

หัสนาฏกรรม...(หัด-สะ-นาด-ตะ-กัม)คำๆนี้ไม่เป็นที่คุ้นเคยนัก และสำหรับบางคนอาจไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยด้วยซ้ำเพราะคำๆนี้มีโอกาสได้ใช้น้อยมากในสังคมปัจจุบันหัสนาฏกรรม...ความหมายที่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิงกับ โศกนาฏกรรม...(โศก-กะ-นาด-ตะ-กัม)

หัสนาฏกรรม การกล้าที่จะหัวเราะให้กับทุกสิ่ง...ศิลปะแห่งการหัวเราะที่ถ้าใช้มันดีๆ อย่างถูกต้อง และมีสติ มีกาลเทศะรู้เวลา สถานที่ และบุคคลแวดล้อมที่ควรจะมีอารมณ์หรรษาด้วยแล้ว ล่ะก็...แม้แต่คนเชิด ก็อาจกระเด็นออกไปไกลได้เหมือนกันเพราะการหัวเราะ มักทำให้ความกลัวหายไป

อีกคำที่จะตามมาหลังจากคำว่า หัสนาฏกรรม คือสุขนาฏกรรม...(สุข-ขะ-นาด-ตะ-กัม)ซึ่งหากมองผิวเผินทั้ง 2 คำ อาจไม่แตกต่าง...แต่ลองพิจารณาถึงลำดับการเกิดของ 2 คำนี้ดีๆก็จะเห็นว่า ควรมีอะไรก่อนและอะไรตามมาทีหลัง

คงไม่มีใครอยากให้ชีวิตของตัวเองกลายเป็นเรื่องราวแห่งโศกนาฏกรรม จริงมั้ย....?งั้นก็ควรพยายามที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาที่ผ่านเข้ามาคิดและหาวิธีแก้ไขปัญหาเหล่านั้นอย่างเป็นขั้นเป็นตอนและมีระบบ ยิ้มสู้กับมันอย่างไม่ท้อถอย...เพราะเมื่อคำตอบของปัญหา ปรากฏตัวขึ้นมันก็จะนำมาซึ่ง หัสนาฏกรรม และทำให้ชีวิตเรากลายเป็นเรื่องราวแห่ง สุขนาฏกรรม ได้ในที่สุด

หุ่นเชิดอย่างฉัน อยากให้ชีวิตเป็นแบบ หัสนาฏกรรมในแบบของฉันด้วยการพยายาม พร่ำบ่น เพ้อพกถึงความคิดเห็นส่วนตัวของตัวเอง ทำให้เหมือนตัวฉันเองได้ระบายออกถึงสิ่งที่อัดอั้น...และเก็บกักมันไว้ในรอยหยักของสมอง ซึ่งทำให้เป็นทุกข์...พยายามหามุมมองเพื่อซักวันจะสามารถเผชิญปัญหาต่างๆนาๆได้ด้วยข้อคิดในแบบของฉันเอง...แบบนี้

และฉันไม่สนหรอกนะ ว่าใครจะว่า ฉันบ้า ฉันเพี้ยนเพราะถึงฉันจะเป็นอย่างนั้นจริง...ฉันก็บ้าและเพี้ยนในพื้นที่ของฉันเองในโลกส่วนตัวของฉันเอง...
ผู้ที่หลงเข้ามาในพื้นที่ของฉันต่างหากล่ะที่ควรถามตัวเองว่า...เข้ามาเพื่ออะไร?เพื่อลองมองตาม เพื่อคัดค้านขัดแย้งหรือแค่ผ่านมาเฉยๆ...ไม่ได้สนใจอะไร(ประมาณว่า สาระของข้าคือ ความไร้แก่นสารในชีวิต ก็เรื่องคุณ)

ทุกคนล้วนมีโลกส่วนตัว...และฉันไม่แทรกแซงโลกส่วนตัวใครฉะนั้น...ก็ไม่ควรแทรกแซงโลกส่วนตัวของฉันด้วยการพยายามตัดสินว่า ฉันบ้าหรือไม่เพี้ยนรึป่าว...สติเฟื่องไปมั้ย หรืออะไรก็ตามแต่ที่พยายามจะพิพากษาฉัน...

ฉันแค่พยายามมองทุกเรื่องในชีวิตให้เป็นเรื่องชวนหัว ในโลกส่วนตัวของฉันเองเท่านั้นโลกส่วนตัวของหุ่นเชิด...ที่เกิดในยุคซึ่งผู้ใหญ่ไม่เหลียวแลและเด็กรุ่นหลังไม่เคยเห็นว่าฉันมีตัวตน...

จำไว้...ไม่มีใครสูงสุดตลอดกาลและไม่มีใครต่ำสุดตลอดไป
ยิ้มสู้...แล้วเราจะรอด

ใครอ่านจบ...ท่านสุดยอดมากที่ท่านพยายามจะรับรู้ว่าคนขวางโลกมันเป็นยังงัย...