๑๒.หุ่นเชิดกับโทสะจริต

ตอนนี้หุ่นเชิด พยายามเก็บกักมันไว้เจ้าตัวโทสะ...กดมันไว้ให้ลึกที่สุด...อย่าให้มันพลั่งพลูออกมาจนเกินขอบเขตสิ่งเดียวที่ช่วยกลบเจ้าตัวโทสะไว้ได้เห็นจะมีสิ่งเดียว...นั่นคือ อดทน

โทสะจริต...ความรู้สึกอยากจะระเบิดมันออกมาให้หมดแต่ก็ยังมองเห็นถึงปลายทางแห่งจริตตัวนี้หากแม้เพียง ปลดปล่อยมันออกมาทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงในแบบถึงขั้นที่เรียกว่าพลิกฟ้า คว่ำแผ่นดิน ได้เลยทีเดียว

หุ่นเชิดกับโทสะจริตที่มีตอนนี้เกิดจากความสับสนที่มีมากมายด้วยปัญหาหลายๆเรื่องที่มักแทรกเข้ามาในเวลาเดียวกัน จนรับมือแทบไม่ไหว ความยุ่งเหยิง ที่มีมากเหลือเกินด้วยน้ำมือของตัวเอง กับบทบาทที่คนบนฟ้า เชิดแกว่งไปแกว่งมาจน หาแก่นแท้ของตัวเองไม่เจอช่างทำให้อารมณ์ขุ่นมัวซะเหลือเกิน

อสุนีบาต ที่ฟาดผ่าลงกลางพายุแห่งอารมณ์ตอนนี้เหมือนจะปลุกให้ โทสะจริต ฟื้นคืนจากการหลับใหลจนกลัวตัวเอง เกินบรรยาย มือไม้สั่นเทาไปหมด เหมือนมองย้อนกลับไปเห็นซากปรักหักพัง...ของสิ่งที่สร้างมากับมือนั่งรอเพียง ให้น้ำตา ถาโถมชะล้างซากเหล่านั้นและรอวันที่จะสร้างสรรทุกสิ่งขึ้นมาใหม่

จะต้องรอถึงเมื่อไหร่...
จะต้องรออีกนานแค่ไหน...

หรือจนกว่า โทสะจริต จะปรากฏกายสร้างความเสียหายจนเกินคาดคะเนจนสายเกินกว่าจะยับยั้งมันได้...