๕.หุ่นเชิดกับพื้นที่ของโรงละครโลก

เมื่อนั่งนึกถึงความกว้างของโรงละครโลกแห่งนี้มันทำให้ หุ่นเชิด อย่างฉัน...เป็นเหมือนผงฝุ่น...ในแดนสนธยา อันกว้างใหญ่ที่เพียงแรงลมพัดเบาๆ ฉันก็อาจปลิวล่องลอยไปตามแรงลมนั้น...และตกลงในที่ๆแรงลมหยุด ซึ่งหารู้ได้ไม่ว่าเป็นที่ใด...

เวทีของโรงละครโรงนี้ ช่างกว้างใหญ่ไพศาลซะเหลือเกิน ที่ฉันจะเดินจากฟากหนึ่งของขอบเวทีที่ฉันอยู่ ไปยังอีกฟากที่อยู่ตรงข้าม....ซึ่งไกลสุดลูกหูลูกตา หากเพียงแต่ สิ่งที่ติดตัวมา ที่เรียกว่า ความรู้สึกนึกคิด และจินตนาการนั้น...กลับเดินทางได้เร็วกว่าแรงลมพายุใดๆ เร็วกว่าสิ่งที่วัดได้ด้วยระยะทาง และเหนือกาลเวลา

เพราะจินตนาการและความใฝ่ฝัน ที่ตัวฉันมีนั้น กว้างใหญ่กว่าโรงละครโลก โรงนี้ซะอีก...

ฉันจะไม่รอคนบนฟ้า...ชักใยนำพาฉันไปจนถึงอีกฝั่งของเวทีหรอกนะ เพราะเขา...ผู้นั้น อาจชักพาฉันเดินเป๋ไปเป๋มา จนมองไม่เห็นอีกฟาก หรือถูกเบี่ยงเบนจุดหมายปลายทางไป แต่...ฉันจะไปด้วยตัวของฉันเอง แม้ต้องคืบคลานไปอย่างเชื่องช้าดังหอยทากหรือไส้เดือน อย่างน้อย จุดหมายของฉันก็คืออีกฝั่งที่จะไม่โดนเบี่ยงเบนให้ไขว้เขว่...ไปตามทิศทางที่ คนบนฟ้าชักพา

หากเพียงแต่บางสิ่งบางอย่าง จำเป็นต้องรอเวลาที่สุกงอมเท่านั้น...และเตรียมพร้อมในสิ่งที่ตัวเรามี ไว้สำหรับทุกอย่าง เมื่อโอกาสและเวลาเดินทางมาประจวบเหมาะฉันจะพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้งด้วยแรงสร้างสรร และพลังทีสั่งสมมา
ฉันจะเตรียมตัวไว้รอเวลานั้นอย่างตั้งใจและมุ่งมั่น เพื่อสักวัน หุ่นเชิดอย่างฉัน จะกลับกลายเป็น มนุษย์อย่างเต็มตัว...ด้วยตัวฉันเอง

อีกครั้ง...