๔.หุ่นเชิดกับความขี้เล่นของคนบนฟ้า

นึกจะวางฉันทิ้งไว้มุมใดมุมนึงของโรงละคร ก็เล่นไม่สนใจฉันเลย นึกจะหยิบจับฉันขึ้นเชิดออกแสดง ก็เชิดจนไม่ยอมวาง

ความขี้เล่นของคนบนฟ้านี่แปลกเนอะ สนุกจนลืมไปว่า ความรู้สึกนึกคิดของหุ่นเชิดอย่างฉัน ยังคงเป็นของฉันอยู่ แต่เพราะคนบนฟ้าขี้เล่นซะจนพยายามโยงใยตัวฉันให้เดินไป จนเหมือนเป็นไปอย่างที่ฉันคิด ฉันรู้สึกให้ฉันสับสน ว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ ฉันทำเอง ไม่ได้เกิดจากการเชิดของท่าน

ทำให้ฉันลืมตัวไปว่าเส้นสายที่เชื่อมต่อแขนขา ของฉันยังคงมีอยู่ และมันทำให้ฉัน...ทั้งหัวเราะและร้องไห้ไปได้ในคราวเดียวกัน...ความขี้เล่นของท่านนี่ สุดยอด จริงๆ

สักวัน...ฉันจะดึงสายที่โยงตัวฉันออก แล้วลุกขึ้นยืนและเดินด้วยตัวเองให้ได้ เขียนบท และแสดงด้วยตัวของฉันเอง เพราะตอนจบของละครเรื่องยาวเรื่องนี้ก็คงหนีไม่พ้น...การหมดอายุใช้งานของตัวฉันเอง...

เพราะในโลกนี้...ไม่มีอะไรที่ไม่หมดอายุ
เพราะในโลกนี้...ไม่มีอะไรตลอดกาล