หิ่งห้อยอับแสง...แมลงไร้ปีก

หิ่งห้อยตัวน้อย...ฉายแสงระยิบระยับเกี้ยวพาราสี
เพื่อขยายเผ่าพันธุ์ของตนใต้ต้นไม้ใหญ่
นับพันนับหมื่น

แต่มีอยู่หนึ่งตัว...มันเหงาหงอยอยู่เพียงลำพัง...
ไม่ฉายแสงเกาะนิ่งไม่ไหวติง
ไม่บินโฉบเกี้ยวพา หิ่งห้อยตัวใด...

เพราะปีกของมันหักขาด
ความบอบช้ำ...นั้น ทำให้มันนอนรอ
เพียงให้วันๆนึงผ่านไป
จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายของชีวิต
เดินส่ายไปมาพยายามกระพือปีก

แต่ทุกครั้งที่มันทำเช่นนั้น
คือทุกครั้งที่ความบอบช้ำเพิ่มมากขึ้น
ก่อนที่หิ่งห้อยตัวอื่นจะวางไข่และบินหายไป
เจ้าหิ่งห้อยผู้อับแสงก็นอนนิ่งเดียวดาย
จนวาระสุดท้ายของตัว

ความรู้สึกที่พยายามแล้ว
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเจ็บช้ำ...
บางทีมันก็ทำให้คนเราก็ไม่ต่างจาก
หิ่งห้อยที่อับแสง...แมลงที่ไร้ปีก...

...และฉันกลายเป็นหิ่งห้อยตัวนั้น