ครั้งหนึ่งนั้น

ครั้งหนึ่งนั้น เคยได้รัก เคยได้เพ้อ
ถึงตัวเธอ ที่ฉันรัก ที่ฉันหลง
ทุกสิ่งอย่าง เพื่อให้รัก ได้อยู่คง
ไม่ลดลง ให้เพิ่มเติม ทุกวี่วัน

ครั้งหนึ่งนั้น เคยโอบกอด ในอ้อมแขน
ไม่ดูแคลน ได้เชิดชู ดูสดใส
แล้ววันหนึ่ง ทุกสิ่งพลัน มลายไป
เมื่อเธอหาย จากฉันไกล ไม่ใยดี

แค่คำกล่าว คำบอกลา ไม่ถึงหู
ปล่อยฉันอยู่ เพียงลำพัง ให้สับสน
จำกล้ำกลืน สถานะ ไร้ตัวตน
กลายเป็นคน ที่เคว้งคว้าง อย่างดายเดียว

ทศวรรษ แห่งรักเรา กลับไร้ค่า
เพียงเพราะว่า ในใจเธอ หมดรักฉัน
แต่ฉันว่า คนเรานั้น เลิกร้างกัน
ใช่หมดรัก หรือเปลี่ยนผัน ไปแห่งใด

เพราะไม่รัก ตั้งแต่เริ่ม เดิมคบหา
ใช่หมดรัก แล้วจึงลา พาห่างหาย
ไม่ได้รัก แต่แรกพบ ด้วยหัวใจ
แค่เพียงบอก รักส่งไป ไม่จริงจัง

หากฉันเป็น คนที่เธอ รักไม่ได้
ก็ไม่ขอ เป็นอะไร เลยดีกว่า
เก็บใจเธอ ไว้ให้ใคร ที่เธอหา
ที่เธอว่า คนนั้นใช่ ได้ใจเธอ

ทิ้งฉันไว้ ในความเหงา เศร้าทรวงอก
แม้นสะทก สะท้านเหลือ จะทนฝืน
ปล่อยให้ฉัน จำจมดิ่ง ความกล้ำกลืน
อย่ามาสน ทำเป็นชื่น เช่นเพื่อนกัน

รับไม่ได้ เพราะฉันเริ่ม ด้วยความรัก
ใช่เพื่อนรัก ที่ทักทาย คลายสงสัย
แต่เธอเป็น ดังคนรัก ไม่ห่างกาย
ให้เคลื่อนคล้าย กลายเป็นอื่น นั้นเกินทน

เมื่อไม่รัก ไม่จำเป็น ต้องถนอม
ให้ยิ่งตรอม ให้ยิ่งตรม ที่เปลี่ยนผัน
ตัดใจเลย อย่าใช่คำ ว่าเพื่อนกัน
ไม่มีวัน ที่ถดถอย คล้อยตามเธอ

ให้เธอได้ คนที่เธอ คิดว่าใช่
อย่าหักหาญ ด้วยน้ำใจ เช่นกับฉัน
หากเธอคิด จะใช้รัก เปลืองไปวัน
อีกไม่นาน คงจบกัน ดังผ่านมา

จะรักใคร รักให้แน่ อย่าแชเชือน
อย่าใช้คำ กลายเป็นเพื่อน เลือนสัมพันธ์
จะรักใคร รักให้แน่ อย่าแปรผัน
ใช่ใช้คำ ว่าเพื่อนกัน แล้วจากลา

อวยพรให้ เธอได้เจอ ใครคนนั้น
ที่รักกัน ด้วยจริงจัง ไม่กังขา
ไม่พบพาน อย่าได้เจอ การเลิกลา
เจอรักแท้ ที่ค้นหา พาสุขใจ

คนเราเลิกกัน ไม่ใช่เพราะหมดรัก
แต่ไม่ได้รักตั้งแต่แรกเริ่มแล้วต่างหาก

ไร้สถานะในใจเธอมาเกือบครบ 4 ปีแล้วนะ
ป่านนี้เธอคงอยู่ในอ้อมแขนของใครที่ไม่ใช่ฉัน

... ไม่ใช่ฉันอีกต่อไป

น้ำตาแห่งความเสียใจหมดไปนานแล้ว
เหลือก็แค่ความทรงจำช้ำใจ
ที่ยังเป็นรอยฝังแน่นอยู่ในภาชนะบรรจุอดีต
...ก็เท่านั้น