คู่แท้เกิดยากมาก แต่ฉันเชื่อว่าคู่แท้มีจริง เหมือนหนึ่งดวงวิญญาณแต่แยกเป็นสองร่าง แล้วก็กลับมาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด วันนึงทั้งคู่ต้องกลับมาเจอกันไม่ทางใดก็ทางนึง และถึงแม้จะใช้เวลานานหลายพบหลายชาติ เวลา...ก็ไม่ได้ทำให้คู่แท้โหยหากันน้อยลง
แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่า ใครคือคู่แท้ของเรา...ไม่มีใครบอกได้หรอก เราพบเราจะรู้เอง และความรู้สึกนั้นต้องไม่หลอกตัวเอง และไม่ทรยศความรู้สึกนั้นๆ ด้วยการบังคับฝืนใจด้วย...การรอคอยอะไรบางอย่างหรือใครบางคนนั้น มักมีแรงดึงดูด และถึงแม้จะมากมายมหาศาล หรือน้อยนิดเพียงใดก็ตาม แรงดึงดูดนั้น ทรงพลังเสมอ และเรารับรู้ได้ว่ามันส่งผ่านไปถึงใครคนนึง คนที่เขานั้น ก็อาจกำลังส่งผ่านความรู้สึกอย่างเดียวกันกลับมา
คู่แท้ คือหนึ่งเดียวของจิตวิญญาณที่แบ่งเป็นสอง ตามที่เกริ่นไปข้างต้น ดังนั้นความห่างของระยะทาง กับความห่างของใจ มันเทียบกันไม่ได้แน่ เพราะคู่แท้อยู่ไม่ได้ถ้าขาดอีกครึ่งของดวงวิญญาณ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราทุกผู้มีคู่แท้ บางคนกว่าจะหากันจนเจอ อาจกินเวลาล่วงไปเป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้วก็มี ในขณะที่บางคนไม่รับรู้ถึงความรู้สึกถึงการมีตัวตนของคู่แท้นั้น ดังนั้นการรับรู้ถึงความมีตัวตนในอีกครึ่งของดวงวิญญาณนั้น เป็นสิ่งที่ใครบอกแทนใครไม่ได้ ต้องให้ใจเราบอกตัวเราเอง(โดยไม่ลวงตัวเอง)
ค้นหา คู่แท้ด้วยใจ...ถ้าตัวเรามีคู่แท้ดังที่ว่า และมั่นใจว่ามีอีกครึ่งของดวงวิญญาณที่ต้องตามหา ไม่ว่าจะอีกกี่ปีกี่ชาติ สักวันจะได้พบ สักวันต้องได้พบ สักวัน...
"กว่าจะประสพพบเจอกัน ต้องทำบุญร่วมกันมาเป็น 10 ชาติ
กว่าจะได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกัน ต้องทำบุญร่วมกันมาเป็น 100 ชาติ"
ก็บอกแล้ว...เวลา ไม่ทำให้คู่แท้โหยหากันน้อยลงได้หรอก ฉันเชื่ออย่างนั้น
